فتنه سال ۸۸ به اعتقاد آگاهان یک توطئه نرم برای براندازی جمهوری اسلامی بود و در این راستا برخی افراد و چهره های داخلی دانسته یا ندانسته در این مسیر قرارگرفتند و در قالب اصحاب فتنه عملا اهداف براندازان نظام را دنبال کردند و عده ای در این میان به دلایلی در این هدایت گری سکوت اختیار کردند.

پاره ای حوادث تاریخی تفکیک دوست و دشمن را دشوار می کند به ویژه مواقعی که برخی خواص با دنیا زدگی و منافع خود یا سرگرم شدن به جناح و خط گرایی فهم درستی از شرایط زمان نداشته اند و نتایج زیان باری را نصیب جامعه اسلامی کرده اند.

این خلاء که به بی بصیرتی این نخبگان سیاسی تعبیر می شود مردم را در پیروی از خواص گرفتار خود کرده و بحران حقانیت را شدت بخشیده است.

در دوره امام حسن مجتبی(ع) و در آستانه قیام کربلا تشیع به معنای واقعی با پیروی از امام معصوم(ع) آشنا نبودند و حمایت درخوری هم از ولایت نداشتند.

در آن دوران به علت بی بصیرتی مردم، امام در جایگاه ثانوی قرار داشت و متعاقب آن برخی از خواص شرایط را با معیارهای عقلی می سنجیدند و گاهی سکوت می کردند، گاهی هم عمل. به طور مثال اقدام امام حسن(ع) را در صلح با معاویه مواخذه می کردند که چرا شیعه را ضعیف کردید یا چرا نمی جنگید و … در حالی که ایشان فضا را برای قیام سیدالشهدا(ع) آماده می کردند. اما همین افراد هنگام قیام عاشورا خاندان پیامبر(ص) را تنها گذاشتند.

از آنجا که تاریخ در حال تکرار است مقایسه نخبگان و استدلال ایشان در جامعه و با کمک آحاد مردم مرز میان خواص بوجود آمد. هر چند سلیمان ابن صرد سرانجام عاقبت بخیر شد و به مقام شهادت رسید اما هر زمان راجع به او صحبت شود مردم قضاوت خاصی دارند. در مورد خواص امروز هم همینطور است و مردم مومن گرایشی به این افراد نخواهند داشت.

در برخی مواقع این هدایت نادرست و تبلیغ خطای خواص نیست که امت اسلامی را به انحراف می کشاند بلکه سکوت آنها مضرتر و خطرناک تر است.

مسایلی که در تاریخ صدر اسلام روی داد در رابطه با حوادث پس از انقلاب شباهت هایی دارد و شاهد لحظات و اتفاقات تاریخی هستیم که هر یک به منزله یک رویداد عبرت آموز تاریخی برای همه نسل های مسلمان و تشیع قابل پندگیری و عبرت آموزی است.

کسانی که چرخش های باور نکردنی داشتند مثل طلحه و زبیر زیادند. افرادی بودند که آنچه باید می گفتند را نگفته اند و آنچه باید می کردند را انجام نداده اند. امثال افرادی مانند سلیمان که از قیام مسلم باید حمایت می کرد اما با عدم درک صحیح شرایط سکوت و زمینه عملکرد قبیح مردم کوفه را فراهم و موضع گیری ناجوانمردانه مردم کوفه را تقویت کرد.

توبه پس از واقعه عاشورا و قیام توابین هیچ سودی نه برای مسلمانان و نه برای امام حسین(ع) نداشت. در شرایطی که می توانستند اقدام صحیحی داشته باشند با عدم موضع گیری صحیح سکوت کردند و مردم را هم به انفعال کشاندند. اما باید توجه داشت که خواص به عنوان راهبران مردم در فضای سیاسی، اگر عملی انجام ندهند باعث عدم موضع به موقع از جانب مردم می شوند و مردم براساس رفتار اینها دست به هر عملی بزنند نتیجه اش دامان خواص را هم می گیرد.

منبع: برگرفته از سایت مفید نیوز

اللهم صل علی محمد و آل محمد وعجل فرجهم و أجعلنا من خیر اعوانه و انصاره والمستشهدین بین یدیه