امام حسن علیه السلام گاهی به همراه برآوردن حاجت اشخاص، مسائلی را به آن ها می آموخت. نوشته اند که روزی مردی از امام مجتبی علیه السلام کمک خواست. حضرت در پاسخش فرمود: همانا اظهار حاجت و درخواست شایسته نیست، مگر در سه مورد:

1. بدهی سنگین و ناگوار (مانند پرداخت دیه)

2. فقری که انسان را زمین گیر (و تیره بخت نماید، مانند قرض های فراوان و زیاد)

3. فشار وحشتناک و شکننده (بر انسان، مثل اتفاقات ناخوشایند و پشت سرهم)

آن مرد عرض کرد : سوالم به خاطر یکی از این سه امر است :

امام علیه السلام صد دینار به او بخشید. مرد سائل خواسته اش را نزد امام حسین علیه السلام نیز مطرح نمود. آن حضرت 99دینار به وی داد (یک دینار کمتر از برادرش تا احترامی به برادر بزرگ تر خود گذاشته باشد)، سپس نزد عبدالله بن عمر آمد و درخواست خود را پیش او نیز مطرح نمود. عبدالله بن عمر هفت دینار به وی داد.

مرد فقیر رو به عبدالله کرده و گفت: حسنین علیهماالسلام کمک زیادی به من کردند، تو چرا به این مقدار؟ عبدالله بن عمر جواب داد: تو مرا با آن دو بزرگوار مقایسه می کنی؟؟!!! آنان از چهره های درخشان دانش اند، و بذل و بخشش زیادی دارند.(عیون الاخبار، ج3، ص140)

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم و أجعلنا من خیر اعوانه و انصاره والمستشهدین بین یدیه